%20(1).png)
Alfred Stevens: Troost
Consolation, troost, heet dit schilderij van de Belgische schilder Alfred Stevens. Dat is een vreemde titel, want als je ernaar kijkt zie je vooral ingetogen verdriet. De vrouw in het midden, gekleed in het zwart, rouwt. Ze verbergt haar gezicht. Twee andere vrouwen zijn bij haar, een in het zwart en een in het wit tegen een gouden achtergrond. Er wordt niet gesproken, geen goedkope woorden van troost. De blikken zijn neergeslagen, geen overhaaste pogingen om de ander op te monteren.
De vrouw in het zwart is er op een stoel bij komen zitten en heeft haar handen gevouwen. Symbool voor de stille, biddende aanwezigheid, de solidariteit in het lijden. Je loopt niet weg, je ontkent niet, je blijft trouw.
De vrouw in het wit zit bij de huilende vrouw op de bank en houdt haar hand vast. Symbool voor de hoop, die de rouwende vrouw wel vasthoudt, maar niet meetrekt van de bank de wereld of toekomst in: ‘Kom op joh, er is nog zoveel moois.’ Zowel de vrouw in het wit als die in het zwart zijn woordeloos aanwezig, solidair. En juist daarin schuilt de essentie. Daarom heet dit schilderij niet ‘de drie treurende vrouwen’, maar Consolation, troost.
Alfred Stevens: Consolation (Troost), 1857, olieverf op doek, 75 x 98.5 cm. Museum van Elsene, Brussel
Allerheiligen, 1 november, A en C jaar.
Bijbellezingen: Jesaja 60:1-11, 17-22; Psalm 138; Openbaring 7:2-4,9-17; Matteüs 5:1-12
